Hazel blogt: Het Roscheiderhof

Hallo allemaal, hier ben ik weer eens.
Voor degene die mij nog niet zo goed kennen:

Ik ben Hazel:

Gemaakt door Haakjuffie, zij is voor altijd in mijn hart.....

Tijdens de vakantie in Duitsland,  ben ik naar het Roscheiderhof geweest.

Wat is dat?  Dat is een openlucht museum, waar huizen staan van vroeger. Je kan in de huizen lopen om een kijkje te nemen. Zo zie je hoe men vroeger in Duitsland leefde.

Ik begon in het hoofdgebouw, daar waren kamers te zien van oa een tandarts, wachtkamer van een huisarts, en een bakkerij. In de bakkerij zag ik een poes.

Beneden had je een speciale tentoonstelling. Over bedden. Er stonden verschillende bedden met een verhaal.

Ik ben op een bed gaan zitten met een mooi verhaal.

Het verhaal van dit bed: ( vrij vertaald van een stencil dat op het bed lag )

Het bed verteld: 

Mijn verhaal begint in 1938 in een Duitse fabriek. Die als zovele fabrieken in die tijd voor het leger werkten.  

Met de economie en met de mensen scheen het weer goed te gaan na de Wereld-crisis.

Er gingen door de fabriek geruchten, dat het eigenlijk niet zo goed ging. Maar daarvan heb ik niets van gemerkt.

Ik werd in een bunker in de buurt van Konz samen met andere verschillende bedden aan de muur bevestigd. Wanneer men niet op mij sliep, kon ik makkelijk worden ingeklapt. Er werd mij altijd verteld dat ik de vrede en beschermer van Duitsland diende. Maar dat klopte niet, want op 1 september 1939 begon dit land een lange oorlog aan. Dat was aan de andere kant van Duitsland.

In 1945/ 1946 kwam ik in actie. Soldaten lagen op mij, ze kwamen en gingen weer. 

Eer dat ik wist, waren die 1000 jaar van het "Rijk" na 12 jaar weer voorbij.

Toen brak er een tijd aan , dat men alles kon gebruiken. Dus haalde ze mij uit de bunker met nog een aantal bruikbare voorwerpen. De bunker sloten ze voorgoed af. 

Ik heb die periode ook overleefd, en nu ben ik in dit mooie museum terecht gekomen

Naast dit Duitse veldbed, stond een ander veldbed:

Het verhaal van dit bed ( ook vrij vertaald )

Het bed verteld: 

Wedden dat ik van alle bedden hier op de tentoonstelling de langste reis achter me heb?

Ik werd gemaakt in 1944, in een fabriek in Michigan, USA. De oorlog wilde en wilde maar niet tot een einde komen. Samen met mijn bezitter, Sergant Frazer van de 69ste US Infanterie Bataljon maakte ik de reis naar Europa.

Bij een zware gevecht in Dahleim /Eifel werd mijn bezitter zo gewond dat hij me achter moest laten in een huis.

Omdat ik ingeklapt weing plaats innam, hielp ik een Duitse familie tijdens de vlucht naar het binnenland van Duitsland als slaapplaats.

Toen de familie weer terug kwam, vonden ze hun huis ingestort. Ze hadden niets meer.

In deze slechte tijd hebben ze me vaak als slaapplaats gebruikt. Misschien hebben ze me ook geschilderd zodat ik er minder militair uit zag!

Als de tijden beter worden, beland ik op zolder. 

Door een aardige medewerker van het museum ben ik nu hier beland. 

Als er een bezoeker uit de USA mij bekijkt, dant krijg ik vast heimwee!

Er waren nog meer mooie dingen te zien in het buiten museum, zoals dit huisje.

Sorry, een moment voor mezelf!

Ook kwam ik een haan met kipjes tegen. 

 De haan kwam steeds dicherbij Naomi. Gelukkig zat ik in de wagen naast haar om Naomi te beschermen. De haan schrok zo van mij dat hij gauw weg liep.

 De haan ging het huis maar naar binnen, maar niet voor lang want Wilbert ( de vader van Céline ) jaagde hem er uit. Er stonden te mooie dingen in het huis om door de haan kapot te maken.

Ter afsluiting, een mooi plaatje. Er is nog veel meer te laten zien, maar dan zou deze blog te lang worden.  Mijn advies: ga er een keer heen!

 Groetjes Hazel