Poppendinsdag : Dagje naar zee

 

Hazel, Ulle en Bodile gingen een dagje naar zee. Want het was die dag mooi weer.

Hazel en Bodile namen hun strandstoelen mee. Ulle nam een handdoek mee. Hij was van plan om lekker te slapen op het strand. Gisteravond had hij gevlogen over het Sprookjesbos en nu was hij wel moe.

De vrienden hadden een mooi plekje gevonden waar ze hun stoelen en handdoek neerzetten. 

Ulle keek om zich heen, nee geen naakte mensen te zien. Iedereen had keurig een badpak aan.

Ulle legde zich neer op zijn handdoek en sloot zijn ogen. Hij hoorde kinderen spelen bij de zee en op het strand. Hij luisterde even wat Hazel en Bodile elkaar vertelde.

Oh het ging over een prinses in het Sprookjesbos die erg aardig is. Bodile kon even niet op de naam komen en Hazel wist het ook niet meer.

Ulle glimlachte op zijn handdoek. Hij wist het wel hoe de prinses heette, het was Elodie of toch Eloïse?

Ulle haalde diep adem en ging slapen.

Hij droomde over Elodie of Eloïse die met hem danste en thee met koekjes at.

Ulle werd wakker, hij keek om zich heen. Geen thee met koekjes te zien. 

Wel had de buurjongen zandkoekjes gemaakt.

Ulle kwam overeind en zag dat de strandstoelen van Hazel en Bodile leeg waren!

Waar zijn de dames gebleven? Ulle keek naar de zee. Nee, daar waren ze ook niet.

Waren ze soms schelpen aan het zoeken? Maar dan niet in de buurt.

Ulle stond op en besloot om te gaan vliegen. In de lucht had hij een betere overzicht.

Ulle spreidde zijn vleugels en vloog.

Op het strand was er verwarring omdat er een uil overdag vloog.

Maar Ulle trok zich hiervan niets aan, hij wilde weten waar Hazel en Bodile waren.

Wat was dat? Spoelde er iets aan? Ulle nam een duikvlucht en zag dat het geen Hazel, Bodile of een persoon was. Het was een stuk drijfhout. 

Ulle vloog weer verder, een beetje te ver, want nu vloog hij boven een andere badplaats.

Hier zag hij geen Bodile en Hazel.

Ulle maakte een bocht in de lucht. Hij vloog weer terug naar hun stoelen en handdoek.

En wie zag hij daar?

Hazel en Bodile!

Ze hadden een heleboel schelpjes bij zich. Ulle was geland en vertelde hun dat hij ongerust was.

En dat hij hun was gaan zoeken. 

Hazel liet hem een briefje zien op zijn borst: Wij zijn schelpjes zoeken in de richting van de vuurtoren, tot zo!

Ulle werd een beetje rood, hij had het briefje niet gezien of gevoeld.

Hij was wel nieuwsgierig wat de dames met de schelpjes wilden doen.

Bodile legde het uit: prinses Elodie of Eloïse ging vorige week naar het strand. Daar zag ze kinderen mooie kunstwerken maken van schelpjes, een poes of een hond.

Dat had ze gisteren verteld in het bos aan de buurvrouw van de vriendin van de moeder van Japie Eekhoorn. En die vertelde het weer aan Bodile.

Dus wilde Hazel en Bodile ook een kunstwerk maken. Ulle vond het een goed idee.

Hij hielp mee. Samen maakten de vriendjes dit kunstwerk.

Ze waren er trots op!

Hazel, Ulle en Bodile bleven nog even op het strand zitten praten en keken naar de mensen om zich heen.

Plotseling kwam er een mooie dame naar hun toe gelopen en keek naar het kunstwerk.

Ze lachte en klapte met haar handen voor Hazel, Ulle en Bodile. Ze maakte een buiging en ging weer weg.

De vriendjes vroegen zich af of zij prinses Elodie of Eloïse was....